Labels

Thursday, December 03, 2009

ALING: CUKUP UMUR BERSEKOLAH


1. Berdiri tegak
2.Tangan kanan pegang cupi telinga kiri melalui atas kepala
3. Oops... jangan sengetkan kepala, tangan betul-betul atas kepala
4. Boleh pegang telinga?. Awak boleh masuk sekolah. Sudah cukup umur.


Awang Muni, Awi Dicu, Doloh Koh dan Aling adalah empat sahabat sebaya. Mereka dilahirkan pada tahun yang sama. Hatta belajar dalam kelas yang sama.

Adapun guru besar di Sekolah Kebangsaan Peroh pada masa itu bernama Cikgu Latif. Cikgu Latif pergi dari sebuah kampung ke sebuah kampung mencari budak-budak yang telah boleh bersekolah. Syarat asas untuk budak-budak lelaki dan perempuan untuk memasuki sekolah ialah mereka ini mestilah sudah tahu berpakaian. Sekiranya mereka ini sentiasa berkaki ayam juga tidak mengapa, asalkan mereka boleh memakai kasut, dalam erti kata kaki mereka tidak melecet atau cedera dimakan oleh kasut. Sekiranya masih berseluar pendek tanpa baju dan berperut buje, sudah tentu Cikgu latif tidak akan membuat saringan ke peringkat kedua. Juga penting ialah budak-budak ini tidak dari jenis yang kencing dalam seluar. Jika jenis yang kencing malam dalam tidur itu tidak mengapa.

Perkara yang paling penting untuk budak-budak lulus pergi ke sekolah ialah apabila mereka berjaya memegang cuping telinga kiri dengan tangan kanan yang melintasi kepala. Sekiranya tidak Berjaya, budak-budak ini dikategorikan sebagai belum cukup umur untuk bersekolah.

Aling, Awang Muni, Awi Dicu dan Doloh Koh masuk darjah satu dalam usia enam tahun. Ia itu lebih muda setahun berbanding dengan umur rasmi masuk ke darjah satu. Mereka berempat orang ini sahajalah yang belajar di sekolah itu dalam darjah satu.
Adapun sekolah Peroh ini hanya mempunyai tiga orang guru sahaja. Ia itu Cikgu Latif yang merupa guru besar dan juga kerani sekolah. Dia juga mengajar matematik dan bahasa melayu. Dia juga menjual makanan di kantin sekolah. Seorang lagi ialah Ustaz Muawiyah yang mengajar ugama. Cikgu Ngah pula mengajar ilmu alam dan senaman serta bahasa Inggeris.

Oleh kerana murid darjah satu hanya empat orang sahaja, maka mereka ditempatkan bersekali dengan murid darjah dua. Tempat mereka berempat ialah di barisan hadapan sekali dalam kelas.

2 comments:

Azemi Ali said...

Kisah ini memang menarik kerana ianya kisah benar. Kisah yang benar-benar belaku. Ala-ala Laskar Pelangi gitu. Akan lebih disukai oleh pembaca jika ada unsur yang sedih dan syahdu tapi tidak melebih-lebih.

PUTERI said...

Nok tahu gak...Awang Muni, Awi Dicu dan Doloh Koh gi mane sekarang ni?